Günebakanların yüzündeki gözyaşlarını kaçıncı silişim bu. Sevgisiz akşamsefalarındaki zehre batmış o çılgın şarkıyı...

Kaç kere geçtim, yatağını kaybetmiş bir nehir gibi kapınızın önünden. 

Bize bir son gerek sevgilim. Birlikte temize çekip tüm geçmişi, unutabileceğimiz bir son.

Serin bir bahar yağmuru gibi ıslatamadan ortalığı, vazgeçiverdi aşk bizden.

Simdi ben öleceğim; Güneş aynı güneş, yıldızlar aynı yıldız, dünya hala hiç bir şey olmamış gibi dönecek öyle mi?

Sana da günaydın, gülerken yanağına güneşi iliştirdiğim, bakarken gözlerinde dalgalandığım denizkızı.

Bir kar tanesi bile eriyip sızamazken aramızdan, denizlerden kim korkardı. 

Geliyordum küçük adımlarla peşin sıra. Ama sen bunun hiç farkında değildin.

Bilirim severken ayrılması zor, hasret güz gibi örtünür mevsimlerin üzerine. Duman olur yakılan her ateş. Yitirilmiş...

Camilerde yankılanan salâ sesleriyle hüzünlenip, kaçıncı kez seyrettiğimizi unuttuğumuz bir Yeşilçam filmi bitiminde...